لغت نامه دهخدا تلهیع. [ ت َ ل َهَْ ی ُ ] ( ع مص ) بیهوده و هرزه گفتن و قیل و قال کردن. || به فصاحت تکلم کردن. ( ناظم الاطباء ). افراط در سخن و تبلتع. ( از اقرب الموارد ). یقال: تلهیع فی کلامه. || دعوی فراست و زیرکی کردن. ( ناظم الاطباء ).
