در لغتنامه دهخدا، واژه تضعیف با ریشه عربی ضعف به معنای ناتوان کردن، سست کردن و از قدرت انداختن تعریف شده است. این فعل در زبان فارسی نیز کاربرد دارد و به طور کلی به عملی اطلاق می‌شود که موجب کاهش قوّت، قدرت، استحکام، یا اثرگذاری چیزی یا کسی گردد. این کاهش می‌تواند در ابعاد مختلف فیزیکی، روحی، سیاسی، اقتصادی، یا حتی معنایی رخ دهد. در معنای مصدری، تضعیف به فعل ناتوان ساختن اشاره دارد.
مفهوم تضعیف در حوزه‌های گوناگونی نمود پیدا می‌کند. در حوزه نظامی و سیاسی، تضعیف یک کشور یا گروه به معنای کاهش توانایی‌های دفاعی، اقتصادی، یا سیاسی آن است تا برتری نسبی به دست آید. در حوزه پزشکی، تضعیف سیستم ایمنی به معنای کاهش مقاومت بدن در برابر بیماری‌هاست. در حوزه زبان‌شناسی و ادبیات، تضعیف می‌تواند به معنای کم‌اهمیت جلوه دادن یا بی‌اعتبار کردن یک ایده یا مفهوم باشد. همچنین، در برخی متون قدیمی، تضعیف به معنای هلاک کردن و از بین بردن کامل نیز به کار رفته است، که نشان‌دهنده شدت عمل در کاهش قوّت است.