واژۀ تراسنی از نام‌های کهن و مهجورِ ماه، به‌ویژه در گویشِ شبانه، به شمار می‌رود. این لغت در متون قدیمی فارسی و عربی، به‌عنوان یکی از نام‌های هور در هنگام شب یاد شده است. برای آگاهی بیشتر و اطمینان از صحت این معنا، می‌توان به کتاب ارزشمند ماللهند اثر دانشمند بزرگ، ابوریحان بیرونی، در صفحۀ ۱۷۴ مراجعه نمود. در آن منبع معتبر، توضیحات مفصلی دربارۀ نام‌های گوناگون ماه در فرهنگ‌های مختلف، از جمله هند، ارائه شده و واژۀ تراسنی در زمرۀ این اسامی ثبت گردیده است. این موضوع نشان‌دهندۀ غنای زبان فارسی و تأثیرپذیری آن از دیگر فرهنگ‌ها در حوزۀ ستاره‌شناسی و گاهشماری در ادوار گذشته است. بنابراین، تراسنی نمونه‌ای از واژگان تخصصی و کهن فارسی است که امروزه کمتر به کار می‌رود، اما مطالعۀ آن برای پژوهشگران حوزۀ تاریخ علم و زبان‌شناسی می‌تواند سودمند باشد. رجوع به منابع اصلی مانند ماللهند می‌تواند در درک بهترِ کاربرد و پیشینۀ این قبیل واژه‌ها راهگشا باشد.