آیه ۱۴۰ سوره صافات به شرح حال حضرت نوح (ع) اشاره دارد و می‌فرماید: «إِذْ أَبَقَ إِلَى الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ» یعنی «آن هنگام که به کشتی پرجمعیتی گریخت». این آیه به لحظه‌ای اشاره دارد که حضرت نوح به دستور خداوند، از میان قوم خود که به عذاب الهی گرفتار شده بودند، به سوی کشتی‌ای که خداوند به او فرمان ساختنش را داده بود، رفت.
کشتی پرجمعیت، نمادی از نجات و رهایی از عذاب الهی است. نوح با سوار شدن بر این کشتی، از عذاب الهی و نابودی قومش در امان ماند. تعبیر گریختن در اینجا به معنای فرار از خطر و پناه بردن به وسیله نجات‌بخش است. همچنین در تفسیر این آیه آمده است که نوح به سوی کشتی رفت تا از عذاب الهی رهایی یابد و از شرمندگی و خجلت در برابر قومش که به وعده‌های الهی ایمان نیاوردند، جلوگیری کند.
این آیه یادآور صبر، استقامت و اطاعت حضرت نوح است که با ایمان کامل به فرمان خدا عمل کرد و به رغم مخالفت‌ها و تمسخرهای قومش، به سوی نجات حرکت نمود. در نهایت، این آیه نشان‌دهنده رحمت و قدرت خداوند است که نجات بندگان مؤمن خود را تضمین می‌کند و عذاب را برای کافران مقرر می‌دارد.
بنابراین، آیه ۱۴۰ سوره صافات نمادی از نجات مؤمنان و عذاب کافران در داستان حضرت نوح است و یادآور اهمیت ایمان، صبر و اطاعت از دستورات الهی می‌باشد.
