لغت نامه دهخدا اقاء. [ اِ ] ( ع اِ ) وقاء. آنچه بدان چیزی را نگاه دارند. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). || سپر. ( مهذب الاسماء ). || ( مص ) ناخوش داشتن طعام و شراب را به سبب علتی. ( منتهی الارب ).
