لغت نامه دهخدا اعاء. [ اِ ] ( ع اِ ) لغت یا لهجه ای است در وعاء بمعنی ظرف. ( از متن اللغة ) ( از آنندراج ). وعاء. خنور. ( منتهی الارب ). آوند. ج، آعیة. ( مهذب الاسماء ). آوند و وعاء. ( ناظم الاطباء ). لغتی است در وعاء. ( منتهی الارب ). و رجوع به وعاء شود.
