ابواللحام، با تلفظ صحیح اَبو‌اللَّحام، نام یکی از شاعران عرب در دوران پیش از اسلام یا صدر اسلام است. این شاعر در منابع کهن ادبی و تاریخی، به‌ویژه در کتاب الکامل فی اللغة و الأدب اثر ابوالعباس مبرد و نیز در آثار ابومنصور ثعالبی نیشابوری، شناسانده شده است. کنیهٔ ابواللحام به معنای پدر گوشت‌فروش است که احتمالاً اشاره‌ای به پیشهٔ او یا یکی از نزدیکانش دارد.
اشعار باقی‌مانده از ابواللحام، بازتاب‌دهندهٔ سبک شاعران عصر جاهلی و مضامینی چون مدح، فخر، وصف و گاه هجاست. زبان شعری او متکی بر فصاحت و انسجام لفظی رایج در آن دوره است و در ابیاتش می‌توان جلوه‌هایی از زندگی بادیه‌نشینی و ارزش‌های قبیله‌ای را مشاهده کرد. هرچند شهرت او در مقایسه با شاعران بزرگ هم‌عصرش کمتر است، اما نام و نمونه‌اشعارش در برخی از کتب ادبی و تذکره‌های متأخر نیز نقل شده است. در مجموع، ابواللحام به‌عنوان یکی از چهره‌های فرعی اما قابل توجه در تاریخ ادبیات عرب شناخته می‌شود که بررسی آثارش می‌تواند در درک بهتر سیر تحول شعر عربی و ویژگی‌های سبکی دوره‌های آغازین آن سودمند باشد. منابع مختلف، از جمله فرهنگ‌های ادبی، به اختصار به شرح حال و نمونه‌هایی از سروده‌های او پرداخته‌اند.
