ماه گرفت نیم سایه ای

چو مهری که بیرون بیاید زمیغ گرفتی همه روی گیتی به تیغ

باد صبا چون نقاب از رخ گل برگرفت بلبل مست از نشاط زمزمه از سر گرفت

از بس که دل در آتش عشق تو در گرفت خونابهٔ سرشک، نشان از شرار داد

آن دل سرمست این دیوانگان مو به مو از زلف او سودا گرفت

نبودت اگر مطلبی در نهان گرفتی چرا دست خود بر دهان؟!