در لغتنامههای فارسی، واژهی پکا با نشانهی اختصاری «اِ» به عنوان یک اسم معرفی شده است. بر اساس آنچه فرهنگنویسانی چون شعوری ثبت کردهاند، این واژه در زبان فارسی کاربرد داشته است. بر پایهی این تعریف، پکا اشاره به نوع خاصی از درخت دارد. اگرچه در منبع مذکور توضیح بیشتری دربارهی ویژگیهای ظاهری، زیستبوم یا موارد استفادهی این درخت ارائه نشده، اما خود واژه گویای وجود یک گونهی گیاهی مشخص در حوزهی جغرافیاییای است که زبان فارسی در آن رواج داشته است. این مدخل واژگانی نمونهای از غنای زبان فارسی و توجه فرهنگنویسان پیشین به ثبت جزئیات محیط طبیعی، از جمله گونههای مختلف گیاهی است. چنین تعاریفی نه تنها برای درک تاریخچهی زبان، بلکه برای مطالعات زیستبومشناسی منطقه نیز میتواند حائز اهمیت باشد.
