پوست دریدن

ترسم که دهد ناله جگر را به دریدن قطع نظر از جیب، بدوزید لبم را

خواهند که معلوم شود راز نهانم اغیار، گرش نامه دریدن نگذارند

روزی اگر در آغوش سروی کشی قباپوش سهل است در محبت پیراهنی دریدن

بر گشاد دل من دست ندارد تدبیر به دریدن مگر این نامه ز هم باز شود

شرح چاک جگر از عالم تحریر جدست آه اگر نامهٔ عاشق به دریدن نرسد

چون کرده ایم نسبت گل با جمال او دل هم ز شوق جامه دریدن گرفته است