وادی البرش

ای عقل رو به وادی حیرت نهاد و رفت هر کس که دید همچو تو از خویش رفتنم

سعی تا حد توکل دست و پایی می زند چون به این وادی رسی پر کن سمند خویشتن

پرورده است عشق دلم را به اشک و آه آب و هوای وادی ایمن نسازدم