علی کران

نوشتند از ازل بر سر چو جامم کران لب باشدم بس تلخکامی

به زلتی که رود از نظر میندازم که برگرفته ی الطاف بی کران توام

ره دو نوع است یک گذر ز خود است این چنین راه را کران و حد است

دهانت ار به حلاوت نبات نیست چرا چو چشمۀ خضرش سبزه بر کران باشد

دست نظر به خشم چو بر قرص نور زد گر پر نسوختی بشکستیش یک کران