شهاب اهری

در شب تاریک هجران جز می روشن مزن جز شهاب آتشین بر جان اهریمن مزن

لشکر منصور ناگاهی بر آنان کوفتند چون شهاب دیوسوز و چون سحاب تندبار

کنون ز حسرت روی تو بر قمر هر شب فلک بگرید و آنک سرشک اوست شهاب

ز تیغ و چهر و کفش، در سه گارگاه بلند شهاب حلیه و خورشید مار و کیوان گون

بر ذروهٔ وجود رساند خدنگ خویش شست شهاب اگر به کف آرد کمان تو