خیره چشمی کردن

عشق ز آغاز همه حیرتست عقل در او خیره و جان گشته دنگ

پیش تواند حاضر اهل جفا و لعنت لعنت چرا فرستی خیره به چین و ماچین؟

کرا بانگ و نامش شود زیر خاک چه شادی کند خیره بر بانگ زیر؟

در ایشان خیره شد هر کس که می‌تاخت که خسرو را ز شیرین باز نشناخت

نه ایدر به پیکار و جنگ آمدیم که خیره بکام نهنگ آمدیم

که چشم فلک اندر آن خیره گشت پر از کشته شد سربسر روی دشت