حسن بطاینی

عزم آن دارم که در پایش سر اندازم، ولی حسن رویش بر سرم نگذارد از ناز آمدن

ای به حسن آفت جهان که تویی که شناسد ترا چنان که تویی؟

دنیا بهر صفت که بود آخرش فناست خوش آنکه چون حسن صفت احسنش گرفت