فلسفه تشریع متعه، که در فقه اسلامی از آن به ازدواج موقت تعبیر می‌شود، بر پایه مصالح فردی و اجتماعی عمیقی استوار گردیده است. این حکم شرعی که در مذهب جعفری به رسمیت شناخته شده، در راستای پاسخ‌گویی به نیازهای فطری و غریزی انسان، در چارچوبی مشروع و قانونمند وضع شده است. تشریع این نوع از پیوند زناشویی، راهکاری الهی برای پیشگیری از افتادن افراد در دام گناه و مفاسد اخلاقی ناشی از روابط نامشروع است و با تنظیم و هدایت این غریزه طبیعی، به سلامت و پاکدامنی جامعه کمک شایانی می‌نماید.
در بُعد اجتماعی، ازدواج موقت به عنوان یک راهکار عملی، به کاهش آسیب‌های ناشی از محرومیت‌های جنسی در شرایط دشوار و طولانی مانند سفرهای طولانی، اقامت در غربت یا شرایطی که ازدواج دائم به دلایلی مقدور نیست، می‌انجامد. این حکم حکیمانه با به رسمیت شناختن نیازهای طبیعی انسان، از انحرافات جنسی و پیامدهای ناگوار آن جلوگیری کرده و بدین وسیله، استحکام بنیان خانواده و حریم ازدواج دائم را نیز تقویت می‌نماید، چرا که راهی مشروع را در کنار ازدواج دائم پیش روی افراد قرار می‌دهد.
سرانجام، متعه در چارچوب شریعت اسلام، دارای شرایط و ضوابط مشخصی از جمله تعیین مدت و مهریه است که رعایت دقیق این شرایط، حقوق طرفین را تضمین و از هرگونه بهره‌کشی نامشروع جلوگیری می‌کند. بنابراین، این حکم را نمی‌توان صرفاً یک رخصت ساده تلقی کرد، بلکه تشریع آن بیانگر واقع‌نگری و جامعیت دین اسلام در پاسخ‌گویی به نیازهای متنوع بشری در عین حفظ کرامت انسانی و حریم اخلاقیات است.