بخویشتن کشیدن

نور علی ز بسکه ربودم بخویشتن مهرم به پیش ذره بی نور پست بود

شاید که دلم بمن نمی پردازد کز غصه بخویشتن نمی پردازد

چو من فراز کشیدم بخویشتن لب او دل حسود ز غم خویشتن فراز کشید

چون از صفت خویشتن اندر گذرم از عرش همی بخویشتن در نگرم!!

دین بخویشتن لرزید دل طمع ز جان ببرید عشق نیست اژدرهاست ساقیا بیا هی هی

که من ترک خدمت را ناتوانم ٭ و نه بخویشتن درانم و حق را نه بانم