معنی اوصاف مؤمنین چیست

قرآن کریم، مؤمنان را بندگان خاص خداوند رحمان معرفی می‌کند که با ویژگی‌های برجسته‌ای شناخته می‌شوند. این ویژگی‌ها نه تنها نشان‌دهنده ارتباط عمیق آن‌ها با خداوند است، بلکه راهنمای رسیدن به عالی‌ترین درجات انسانیت نیز محسوب می‌شود. در سوره فرقان، آیاتی (۶۳ تا ۷۷) به توصیف این بندگان ممتاز پرداخته است. آن‌ها کسانی هستند که با وقار و فروتنی بر زمین گام برمی‌دارند و در مواجهه با جهالت دیگران، با نرمی و متانت پاسخ می‌دهند. عبادت شبانه، اقامه نماز و سجده در پیشگاه پروردگار، و دعا برای رهایی از عذاب دوزخ از دیگر صفات برجسته آن‌هاست. این بندگان، در انفاق، نه اهل اسراف هستند و نه بخل می‌ورزند، بلکه راه اعتدال را در پیش می‌گیرند.

اصول اخلاقی و سلوک مؤمنانه

در ادامه این اوصاف، قرآن کریم بر حرمت نهادن به جان انسان و پرهیز از قتل ناحق و زنا تأکید می‌ورزد. کسانی که مرتکب این گناهان شوند، عذاب اخروی دوچندانی در انتظارشان است، مگر آنکه با توبه، ایمان و عمل صالح، مسیر خود را تغییر دهند. خداوند با مغفرت و رحمت واسعه خود، گناهان گذشته را به حسنات مبدل می‌سازد. مؤمنان واقعی، از شهادت ناحق پرهیز می‌کنند و چون با امری ناپسند روبرو شوند، با بزرگواری از آن درمی‌گذرند. آن‌ها به آیات الهی با گوش جان شنوا هستند و از روی استکبار بر آن اعتنا نمی‌کنند. دعای همیشگی آن‌ها، طلب نسلی صالح و پیشوایان پرهیزکار است، که این خود نشان از تعهد عمیق آن‌ها به جامعه و نسل آینده دارد.

پاداش صبر و بندگی

صبر و استقامت در مسیر بندگی، پاداشی عظیم در پی دارد. مؤمنان به سبب این صبر و پایداری، بهشت برین را به عنوان جایگاهی ابدی و نیکو دریافت می‌کنند، جایی که در آن با درود و سلام الهی مورد استقبال قرار می‌گیرند. خداوند در سوره فرقان، اهمیت عبادت و بندگی را یادآور می‌شود و بیان می‌دارد که اگر عبادت خالصانه نباشد، خداوند اعتنایی به آن نخواهد کرد. این آیات، تلنگری است برای درک ارزش واقعی عبادت و جایگاه رفیع مؤمن در پیشگاه خداوند، و یادآوری می‌کند که تکذیب آیات الهی، عواقب ناگواری در پی خواهد داشت.

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] چهره مؤمنان در قرآن و نقش ایمان در دست یابی انسان مؤمن به مقامات عالی انسانی از مباحث پرکاربرد در قرآن کریم می باشد.
ترجمه بخشی از اوصاف مؤمنین که در سوره فرقان (آیات ۶۳ تا ۷۷) آمده:بندگان خاص خدای رحمان آن کسانند که سنگین و با تواضع بر زمین راه می روند و چون جهالت پیشگان، خطابشان کنند سخن ملایم گویند (۶۳). و کسانی که شب را با سجده و نماز برای پروردگارشان به روز آرند (۶۴). و کسانی که گویند: پروردگارا عذاب جهنم را از ما بگردان که عذاب آن دائم است (۶۵). که جهنم قرارگاه و جای بدی است (۶۶). و کسانی که چون خرج می کنند اسراف نکنند و بخل نورزند و میان این دو معتدل باشند (۶۷). و کسانی که با خدای یکتا خدایی دیگر نخوانند و انسانی را که خدا محترم داشته جز به حق نکشند و زنا نکنند و هر که چنین کند به زودی سزا بیند (۶۸). روز قیامت عذابش دو برابر شود و در آن به خواری جاویدان به سر برد (۶۹). مگر آنکه توبه کند و مؤمن شود و عمل شایسته کند آنگاه خدا بدی های این گروه را به نیکی ها مبدل کند که خدا آمرزگار و رحیم است (۷۰). و هر که توبه کند و عمل شایسته انجام دهد به سوی خدا بازگشتی پسندیده دارد (۷۱). و کسانی که گواهی به ناحق ندهند و چون بر ناپسندی بگذرند با بزرگواری گذرند (۷۲). و کسانی که چون به آیه های پروردگارشان اندرزشان دهند کر و کور بر آن ننگرند (۷۳). و کسانی که گویند پروردگارا ما را از همسران و فرزندان مان، مایه روشنی چشم ما قرار ده و ما را پیشوای پرهیزکاران بنما (۷۴). آنها به پاداش این صبری که کرده اند غرفه بهشت پاداش یابند و در آنجا درود و سلامی شنوند (۷۵). جاودانه در آنند که نیکو قرارگاه و جایگاهی است (۷۶). بگو اگر عبادتتان نباشد پروردگار من اعتنایی به شما ندارد شما که تکذیب کرده اید به زودی نتیجه اش را خواهید دید (۷۷).
بیان آیات
این آیات، صفات برجسته و ستوده ای از مؤمنین را در مقابل صفات ناستوده ای که برای کفار شمرده برمی شمارد، که جامع آن صفات در مؤمنین این است که: مؤمنین پروردگار خود را می خوانند، و پیامبر او و کتابی که او بر آن پیامبر نازل کرده تصدیق می نمایند، و (آن صفات) در کفار این است که: کفار رسالت پیامبر خدای را تکذیب می کنند، و از دعوت او اعراض می نمایند و پیروی هوای نفس می شوند، و به همین مناسبت آیات مورد بحث با آیه: «قل ما یعبؤا بکم ربی لو لا دعاؤکم فقد کذبتم فسوف یکون لزاما»، ختم می شود که ختم سوره نیز هست.
صفات مؤمنین
«و عباد الرحمن الذین یمشون علی الارض هونا و اذا خاطبهم الجاهلون قالوا سلاما». تواضع و فروتنی، و برخورد سالم در مقابل برخورد زشت و لغو جاهلان با ایشان بعد از آنکه در آیه قبلی استکبار و خودخواهی کفار بر خدای سبحان و اهانتشان نسبت به اسم کریم و رحمان را ذکر کرد، در این آیه در مقابل آن رفتار مؤمنین را ذکر می کند که نه تنها به اسم رحمان اهانت نمی کند، بلکه خود را بنده رحمان می دانند همان رحمانی که کفار از لفظ آن گریزان بودند و نفرت داشتند.در این آیه دو صفت از صفات ستوده مؤمنین را ذکر کرده، اول اینکه: الذین یمشون علی الارض هونا - مؤمنین کسانی هستند که روی زمین با وقار و فروتنی راه می روند و هون به طوری که راغب گفته به معنای تذلل و تواضع است بنابر این، به نظر می رسد که مقصود از راه رفتن در زمین نیز کنایه از زندگی کردنشان در بین مردم و معاشرتشان با آنان باشد.پس مؤمنین، هم نسبت به خدای تعالی تواضع و تذلل دارند و هم نسبت به مردم چنینند، چون تواضع آنان مصنوعی نیست، واقعا در اعماق دل، افتادگی و تواضع دارند و چون چنینند ناگزیر، نه نسبت به خدا استکبار می ورزند و نه در زندگی می خواهند که بر دیگران استعلاء کنند و بدون حق، دیگران را پائین تر از خود بدانند و هرگز برای به دست آوردن عزت موهومی که در دشمنان خدا می بینند در برابر آنان خضوع و اظهار ذلت نمی کنند. پس خضوع و تذللشان در برابر مؤمنین است نه کفار و دشمنان خدا، البته این در صورتی است که به گفته راغب کلمه «هون» به معنای تذلل باشد و اما اگر آن را به معنای رفق و مدارا بدانیم معنای آیه این می شود که: مؤمنین در راه رفتنشان تکبر و تبختر ندارند.صفت دومی که برای مؤمنین آورده این است که، چون از جاهلان حرکات زشتی مشاهده می کنند و یا سخنانی زشت و ناشی از جهل می شنوند، پاسخی سالم می دهند، و به سخنی سالم و خالی از لغو و گناه جواب می گویند، شاهد اینکه کلمه سلام به این معنا است آیه: «لا یسمعون فیها لغوا و لا تاثیما الا قیلا سلاما سلاما»؛ «بهشتیان در بهشت هیچ سخنی لغو و گناه نمی شنوند، هر چه می شنوند سلام است و سلام». می باشد، پس حاصل و برگشت معنای این کلمه به این است که: بندگان رحمان، جهل جاهلان را با جهل مقابله نمی کنند.و این صفت، صفت عباد رحمان در روز است که در میان مردمند و اما صفت آنان در شب همان است که آیه بعدی بیان نموده است.
← عبادت شبانه
...