اَسَد بن عُبَید هَدْلی از شخصیت‌های دوران صدر اسلام است که اطلاعات دقیق و تفصیلی چندانی از زندگانی او در دسترس نیست. بر اساس منابع تاریخی، وی به همراه پسرعموهایش، اُسَید (یا اَسَد) و ثَعْلَبه، فرزندان سَعِیّه، از یهودیان قبیله‌ی بَنی هِدْل (هذیل) محسوب می‌شدند. این قبیله از نظر نسب‌شناسی به نیای واحدی با دو قبیله‌ی بزرگ‌تر یهودی، یعنی بَنی‌قُرَیظه و بَنی‌نَضِیر، می‌رسیدند. محل سکونت این سه تن در مجاورت بنی‌قریظه بود و همین همجواری سبب شده بود برخی به اشتباه، آنان را از اعضای بنی‌قریظه به شمار آورند.
پیش از این حوادث، یکی از علمای بزرگ یهود به نام اِبن‌هایبان که برای درک محضر پیامبر اسلام(ص) رنج زندگی در یثرب را به آسایش در شام ترجیح داده بود، در بستر وفات، آن سه تن را از ظهور پیامبر موعود باخبر ساخت و به آنان تأکید کرد که مبادا دیگران در ایمان آوردن به او، بر شما پیشی گیرند. این وصیت، نقش بسزایی در سرنوشت آنان ایفا کرد.
در شب سرنوشت‌ساز تسلیم شدن بنی‌قریظه به حکمیت سعد بن معاذ، این سه نفر سخنان ابن‌هایبان را به یهودیان بنی‌قریظه یادآوری کردند و آنان را به ایمان آوردن به پیامبر اسلام(ص) فراخواندند. سپس خود، پیش از دیگران، ایمان آورده و در همان شب به حضور پیامبر(ص) شتافتند. این اقدام خردمندانه نه تنها جان آنان و خانواده‌هایشان را از گزند حوادث حفظ کرد، بلکه اموال و دارایی‌هایشان نیز به آنان بازگردانده شد.
