نیم پارچه

رکود ۱۹۸۹ کره جنوبی که بواسطهٔ کاهش صادرات و سفارش‌های خارجی ایجاد شده بود موجب نگرانی صنعت‌گران گردید. تحلیلگران وزارت تجارت و صنعت بر این باور بودند که عملکرد ضعیف صادراتی کره جنوبی به خاطر مشکلات ساختاری است که در اقتصاد کشور وجود دارد. این مشکلات عبارت بودند از پول ملی قدرتمند، افزایش حقوق و هزینه‌های کارگران، اعتصاب‌های مکرر و نرخ سود بالا. نتیجه این شد که موجودی کارخانه‌های الکترونیکی، خودروسازی، پارچه‌بافی و کارگاه‌هایی که قطعات کوچکتر را تولید می‌کردند افزایش پیدا کرد و میزان تولید آن‌ها به شدت کاهش یافت. برای حل این مشکل صنعتگران به سیستم‌های خودکارسازی روی آوردند تا تکیه به نیروی کار را کاهش دهند و تولید را بدون تکیه به کارگران، بیشتر کنند. بدین شیوه آن‌ها می‌توانستند رقابت‌پذیری را افزایش دهند. تخمین زده می‌شد که بیش از دو سوم از صنعتگران کره‌ای بیش از نیمی از دارایی‌های خود را صرف اتوماسیون کردند.