بَس‌بَس واژه‌ای است که در زبان عربی برای خواندن گوسفندان، بازداشتن شتران از حرکت، یا آرام‌کردن شتر ماده جهت دوشیدن شیر به‌کار می‌رود. این کلمه در منابع معتبری مانند منتهی‌الارب و ناظم‌الاطباء ثبت شده و کاربرد آن در میان عرب‌زبانان رایج است. در حوزه تاریخ و نسب‌شناسی، بَس‌بَس نام یکی از صحابه پیامبر اسلام از طایفه بنی‌ساعده بن خزرج از انصار است. وی که با عنوان ابن عُمروجُهنی نیز شناخته می‌شود، در غزوه بدر حضور داشته و از جمله یاران رسول‌الله به شمار می‌رود. اطلاعات مربوط به او در منابعی مانند الاصابه، الاستیعاب و قاموس‌الاعلام ترکی آمده است.
از لحاظ معنای واژگانی، بَسْبَس (با فتحه بر سین اول) به زمین بی‌آب و علف و بیابان خشک اطلاق می‌شود که جمع آن بَسابیس است. همچنین در برخی منابع به درختی اشاره شده که از چوب آن پالان می‌سازند، هرچند احتمال اشتباه با واژه سَبسَب در این معنا وجود دارد. علاوه بر این، در متنی از ابوریحان بیرونی به ماده‌ای معطر با نام بَسْبَس اشاره شده که احتمالاً با بَسْباس یکی است و برای خوش‌بو کردن فضای خانه در مجمرها سوزانده می‌شده است.