واژه صواب‌گوی به معنای کسی است که سخن درست و صحیح را بیان می‌کند، در این ترکیب، «صواب» به معنای درست، صحیح و مطابق با حقیقت است و «گوی» به معنای کسی است که می‌گوید یا بیان می‌کند. بنابراین، صواب‌گوی به کسی گفته می‌شود که سخنانش بر پایه صداقت و راستی استوار است و آنچه را می‌گوید، مطابق با حقیقت و واقعیت است.
در ادبیات فارسی و زبان روزمره، این واژه هم‌معنی با «درست‌گو»، «راست‌گو» و «حقیقت‌گو» به کار می‌رود. چنین فردی مورد اعتماد دیگران است، زیرا سخنانش خالی از کذب، تحریف یا اشتباهات عمدی است و بر پایه صداقت و دقت بیان می‌شود. ویژگی صواب‌گویی، از جمله فضایل اخلاقی مهم به شمار می‌آید که در رفتارهای فردی و اجتماعی بسیار مورد تأکید قرار گرفته است.
مقابل این واژه، کلمه «خطاگوی» است که به کسی اشاره دارد که سخنان نادرست، غلط یا دروغین می‌گوید. در نتیجه، صواب‌گوی به عنوان فردی که همواره تلاش می‌کند حقیقت را بیان کند و از گفتن مطالب نادرست یا گمراه‌کننده خودداری می‌نماید، شناخته می‌شود و این ویژگی در فرهنگ‌ها و جوامع مختلف به عنوان نشانه صداقت و اعتبار انسانی به حساب می‌آید.
