جااندازی باز در پزشکی به روشی اشاره دارد که در آن برای درمان شکستگی یا دررفتگی استخوان، پوست و بافت‌های زیرین با ایجاد یک برش جراحی باز می‌شوند تا پزشک بتواند قطعات استخوانی را به صورت مستقیم دستکاری و در جای مناسب خود قرار دهد.
جااندازی باز چیست؟
در این روش، برخلاف جااندازی بسته که بدون ایجاد برش و از طریق مانورهای خارجی انجام می‌شود، پزشک از طریق برش جراحی به محل شکستگی یا دررفتگی دسترسی پیدا می‌کند. این روش در موارد پیچیده‌تر شکستگی‌ها یا دررفتگی‌هایی استفاده می‌شود که نمی‌توان آن‌ها را با روش‌های غیرجراحی اصلاح کرد.
مراحل انجام جااندازی باز:
برش جراحی: در ابتدا پوست و بافت‌های زیرین با دقت برش داده می‌شوند تا به محل آسیب دسترسی پیدا شود.
دستکاری مستقیم استخوان‌ها: قطعات شکسته یا دررفته استخوان با استفاده از ابزارهای پزشکی در جای صحیح خود قرار داده می‌شوند.
ثابت‌سازی استخوان‌ها: پس از جااندازی، از وسایلی مانند پیچ، پین، صفحه یا میله فلزی برای تثبیت استخوان‌ها استفاده می‌شود.
بستن برش: در نهایت، برش جراحی با بخیه بسته می‌شود.
مزایا و معایب جااندازی باز:
مزایا: امکان اصلاح دقیق‌تر شکستگی و دررفتگی. کاهش خطر ناهنجاری‌های استخوانی پس از بهبودی. تثبیت بهتر و سریع‌تر استخوان.
معایب: نیاز به جراحی و خطرات مرتبط با آن (مانند عفونت، خونریزی یا عوارض بیهوشی). طولانی‌تر شدن زمان بهبودی نسبت به روش‌های غیرجراحی.
