ایتمار

نظریهٔ اسکوپوس (هدفمندی ترجمه) نیز در دههٔ هفتاد توسط هنس ورمیر مطرح شد و دیدگاه جدیدی از فرایند ترجمه و نقش مترجم به‌دست داد که با رویکردهای زبان‌شناختی تفاوت داشت. همچنین، فعالیت‌های ایتمار اون-زوهر که عمدتاً از دههٔ هفتاد شروع شده و با نظریهٔ نظام چندگانهٔ ادبی (literary polysystem theory) به کمال رسیده بود، در مسیر شکل‌گیری مطالعات ترجمه و عبور از چارچوب‌های زبان‌شناسی در بررسی ترجمه نقش مهمی ایفا کرد. در سال ۱۹۷۶ کنفرانس ترجمه و ادبیات در شهر لووِن بلژیک برگزار شد که در آن چهره‌های مطرحی از جمله هولمز، توری، لفوور، اون-زوهر شرکت داشتند. مقالات این کنفرانس توسط هولمز و همکاران (۱۹۷۸) گردآوری و منتشر شد. در کنفرانس لوون، شرکت‌کنندگان یک‌صدا در پی تعریف خط مشی مطالعات ترجمه به‌عنوان رشته‌ای مستقل برآمدند  و بر اهمیت آن در مطالعات تطبیقی ادبیات تأکید کردند. آنان هم‌چنین در جستجوی نظام معرفتی کامل و روشمندی بودند تا بتوان ترجمهٔ ادبی را در جوانب مختلف آن بررسی کرد؛ چارچوبی که نمی‌توانست محدود به بررسی متنی و زبانی باشد و ملزم به تبیین بافت فرازبانی نیز بود. در واپسین سال‌های دههٔ هفتاد و طی دههٔ هشتاد میلادی، گیدن توری مطالعات خود پیرامون ترجمهٔ ادبی و هنجارهای ترجمانی را تکمیل کرده بود و با قاطعیت هرچه بیشتر از مطالعات ترجمه به‌عنوان علمی تجربی-توصیفی سخن گفت و شاخهٔ مطالعات توصیفی ترجمه را بسط داد که توسط هولمز مطرح شده بود.