در لغت عربی، واژه‌ی تَلول در دو معنا و با دو تلفظ متفاوت به کار رفته است. در تلفظ نخست [ تَ لُول ] (با فتحه روی تاء) به صورت صفت و به‌معنای فردی نافرمان، سرکش و دور از اطاعت است. این واژه همچنین بر کسی که کاهل، سست و تن‌پرور باشد نیز دلالت دارد. این معنا در منابع معتبر لغوی مانند منتهی الارب، آنندراج، ناظم‌الاطباء و اقرب‌الموارد ثبت شده است.
در تلفظ دوم [ تُلُول ] (با ضمه روی تاء)، این کلمه به‌عنوان اسم و جمع تَل به کار می‌رود. تَل به معنای پشته، بلندی و تپه است و بنابراین تُلول به مجموعه‌ای از تپه‌ها و بلندی‌های متعدد اشاره دارد. برای نمونه، در متون کهن همچون ابن‌بیطار آمده است: و در مکان‌های نزدیک به دریا و در میان تلول (تپه‌ها) می‌روید. برای دستیابی به اطلاعات کامل‌تر در مورد هر یک از این معانی، می‌توان به مدخل‌های اصلی تَل و تِلال در فرهنگ‌های لغت مراجعه نمود.