چنگ نواختن

اگرچه جرالد دی باری دیدگاهی آشکارا منفی نسبت به ایرلندی ها داشت، اما در کتاب هیبرنیکا (به سال ۱۱۸۸ میلادی) اذعان داشت که آنها در نواختن موسیقی بیش از هر ملت دیگری مهارت داشتند. او ادعا کرد که دو ساز اصلی ایرلندی ها «هارپ» و «تابور» هستند، که موسیقی آن‌ها سریع و پر جنب و جوش است، و آهنگ‌هایشان همیشه با سی بمل شروع و پایان می‌یابد. در کتاب تاریخ موسیقی ایرلندی (به سال ۱۹۰۵ میلادی)، دبلیو. اچ. گراتان فلود نوشت که حداقل ده ساز وجود دارد که عموماً توسط ایرلندی ها گالیک استفاده می شده است. این ساز ها عبارت بودند از: کریت (یک چنگ کوچک) و کلرزایچ (یک چنگ بزرگتر با معمولاً ۳۰ سیم)، تمپن (یک ساز زهی کوچک که با کمان یا مضراب نواخته می شود)، فیدان (فایفی)، بوئین (ابوا یا فلوت).، گوتبوین (شاخ باسونی)، بنبوابهال و کورن (هورنپیپ)، کوئیسلنا، استوک و استورگان (کلاریون یا شیپور)، و چنامها (کاستانتس). وی همچنین از کمانچه به عنوان ساز مورد استفاده در قرن هشتم یاد می کند.