معنی لغوی و اصطلاحی
«منطق الطیر» در لغت به معنای «زبان مرغان» است و در قرآن نیز به آن اشاره شده است. این عبارت فراتر از معنای ظاهری، به توانایی ارتباط و فهم اسرار طبیعت و موجودات اشاره دارد. در متون عرفانی و ادبیات فارسی، منطق الطیر نماد دریافت حقیقت و توان درک معانی پنهان و اسرار عالم است که تنها با خرد و بصیرت حاصل میشود.
مفهوم ادبی و عرفانی
در ادبیات فارسی، «منطق الطیر» نام مثنوی عرفانی شیخ فریدالدین عطار است که داستان گروهی از پرندگان را روایت میکند. این پرندگان به راهنمایی هدهد به دنبال سیمرغ میروند و در مسیر هفت وادی عرفان (طلب، عشق، معرفت، استغنا، توحید، حیرت و فنا) پیش میروند. در پایان، تنها سی مرغ به مقصد میرسند و درمییابند که سیمرغ همان وجود خودشان است، نشاندهنده اتحاد طالب و مطلوب و تحقق حقیقت در درون انسان.
پیام و کاربرد معنوی
منطق الطیر به انسان یادآوری میکند که جستجوی حقیقت و رسیدن به کمال نیازمند تلاش، پشتکار و عبور از مراحلی دشوار است. داستان پرندگان و سیمرغ، نماد مسیر سلوک و خودشناسی است که در آن سالکان راه حق پس از پیمودن هفت مرحله عرفانی، حقیقت را در درون خویش مییابند. به این ترتیب، این اثر هم جنبه ادبی دارد و هم یک راهنمای معنوی برای شناخت خداوند و تحقق وحدت وجود در انسان ارائه میدهد.