زین‌العابدین رهنما، مترجم و مفسر قرآن کریم و نویسندۀ کتاب مشهور پیامبر (سیرۀ نبوی)، در ۱۵ آذر ۱۲۷۳ خورشیدی در کربلا به دنیا آمد. وی فرزند شیخ‌العراقین مازندرانی، برادرزادۀ عارف نامی حاج شیخ عبدالله حائری مازندرانی و نوۀ شیخ زین‌العابدین مازندرانی بود. پدربزرگش زادگاه خود را برای تحصیل فقه و اصول ترک کرد و در نجف نزد صاحب جواهرالکلام به فراگیری این علوم پرداخت و موفق به دریافت اجازۀ اجتهاد شد. او سپس در کربلا ساکن شد و به مرجعیت شیعیان کشورهایی مانند ایران، عراق، سوریه، لبنان و هند رسید. رساله‌های علمی او در هند چندین بار به چاپ رسید.
رهنما پس از آموختن علوم دینی، فلسفه، حکمت و ادبیات، در ۲۴سالگی به ایران آمد و با زکیۀ حائری، دختر حاج شیخ عبدالله حائری مازندرانی، ازدواج کرد. فعالیت حرفه‌ای او در حوزۀ نویسندگی و روزنامه‌نگاری با همکاری در مجلۀ نوبهار تحت مدیریت ملک‌الشعرای بهار آغاز شد. سپس در ۲۶سالگی مجلۀ رهنما را منتشر کرد و از سال ۱۳۰۰ تا ۱۳۱۳ خورشیدی، روزنامۀ ایران را که از معتبرترین روزنامه‌های زمان خود به شمار می‌رفت، اداره نمود. او در این دوره به زبانهای عربی، ترکی، انگلیسی و فرانسه تسلط داشت و همچنین به عنوان نماینده در مجلس شورای ملی فعالیت می‌کرد.
در سال ۱۳۱۳ خورشیدی، در پی اختلاف‌هایی با رضاخان و انتشار مقاله‌هایی در روزنامۀ ایران، رهنما چند ماه به زندان افتاد و سپس به لبنان تبعید شد. او هفت سال، تا شهریور ۱۳۲۰، در آن کشور اقامت داشت. در کتابی که درباره رضاشاه نوشته و بخشی از آن در مجلۀ دنیا منتشر شده، به توصیف این دوران و همچنین به شخصیت و مقاومت سید حسن مدرس در برابر سردار سپه پرداخته است.
