لغت نامه دهخدا درگه پرست. [ دَ گ َه ْ پ َ رَ ] ( نف مرکب ) درگه پرستنده. پرستنده درگه. خادم و بنده و ملازم درگاه: همی گردد در این شاهانه بستان بکام خویش با درگه پرستان.( ویس و رامین ).