حشو متوسط

حشو متوسط. [ ح َ وِ م ُت َ وَس ْ س ِ ] ( ترکیب وصفی، اِ مرکب ) حشوی که بر زیبائی نیفزاید، و عیبی نیز وارد نسازد. شمس قیس آرد:
گر خیره مرا زیر و زبر خواهی کرد
از عمر خود ای دوست چه بر خواهی کرد.
لفظ «ای دوست » حشو متوسط است چه هر چند در عذوبت و رونق شعر مدخل ندارد عیبی به لفظ و معنی آن لاحق نمی گرداند. ( المعجم فی معاییر اشعار العجم ص 281 ).

حشوی که بر زیبایی نیافزاید و عیبی نیز وارد نسازد

💡 تنها هنگامی که برای حشو قید ملیح و متوسط آورده شود، بار معنایی مثبت یا خنثی پیدا می‌کند؛ بنابراین اصل و اساس این است که حشو، قبیح است و اگر قبیح نبود حشو نامیده نمی‌شد.