در حوزهٔ حمل‌ونقل درون‌شهری و جاده‌ای، پدیدهٔ هم‌گرایی جریان‌های ترافیکی به وضعیتی اطلاق می‌شود که در آن دو یا چند جریان مجزای رفت‌وآمد، در یک جهت مشترک، به تدریج یا به صورت برنامه‌ریزی‌شده به یکدیگر ملحق می‌شوند. این فرآیند که معمولاً در تقاطع‌ها، ورودی بزرگراه‌ها یا نقاط ادغام مسیرها رخ می‌دهد، نیازمند مدیریت دقیق و اصولی است تا بتواند کارایی شبکهٔ حمل‌ونقل را افزایش داده و از ایجاد گلوگاه‌ها و اختلال در روانی ترددها جلوگیری کند.
اجرای موفقیت‌آمیز این الحاق، مستلزم رعایت اصول مهندسی ترافیک، طراحی مناسب زیرساخت‌ها و به‌کارگیری علائم هدایتی و هشداردهندهٔ واضح است. در این زمینه، رانندگان موظفند با رعایت حق تقدم، استفاده به‌موقع از راهنماها و حفظ فاصلهٔ مطمئن، به صورت فعالانه در ایجاد جریان یکپارچه و ایمن مشارکت نمایند. هدف نهایی، کاهش تأخیرها، افزایش ظرفیت معبر و تأمین ایمنی کلیهٔ کاربران راه است.
در نهایت، هم‌گرایی مطلوب جریان‌های ترافیکی نه تنها سبب بهینه‌سازی مصرف زمان و سوخت می‌شود، بلکه با کاهش تنش‌های رانندگی و تصادفات ناخواسته، نقش بسزایی در ارتقای کیفیت سفرهای درون‌شهری و بین‌شهری ایفا می‌کند. بنابراین، برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری در جهت استانداردسازی و نوسازی نقاط ادغام، گامی ضروری در توسعهٔ پایدار سیستم‌های حمل‌ونقل زمینی به شمار می‌رود.
