تهور رفتن

و دادن چنين نسبتى به آن جناب منافات با مقام نبوت ندارد زيرا مطلق خوف كه عبارت استاز تاءثر نفس بعد از مشاهده مكروهى كه او را وا مى دارد تا از آن محذور احتراز جسته وبدون درنگ در مقام دفع آن برآيد از رذايل نيست بلكه وقتى رذيله مى شود كه باعث ازبين رفتن مقاومت نفس شود و در آدمى حالت گيجى و نفهمى پديد آورد يعنى نفهمد كه چهبايد بكند و به دنبال اين نفهمى، اضطراب و سپس غفلت از دفع مكروه بياورد، اين قسمخوف را جبن و به فارسى ترس ميگويند كه خود يكى ازرذائل است، در مقابل اين حالت، حالت تهور است و آن اين است كه هيچ صحنهاى انسان رادلواپس نكند، كه اين جزو فضائل نيست تا بگوييم انبياء بايد چنين باشند.