بو ستدن

لغت نامه دهخدا

بو ستدن. [ س ِ ت َ دَ ] ( مص مرکب ) کنایه از کسب کردن بو. ( آنندراج ):
خار پهلو کند صحبت گل
گر ز خلق تو بو ستاند باغ.مجد همگر ( از آنندراج ).

فرهنگ فارسی

کنایه از کسب کردن بو.

جمله سازی با بو ستدن

گفتند: ما به چه ایستاده‌ایم؟ وقت غنیمت ستدن است.
چیزی که جهان بدم بخواهد ستدن آن به که بدست خود بجانان دهمش
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
حلما
حلما
هیت
هیت
فوت جاب
فوت جاب
فال امروز
فال امروز