ایین تدفین

خاکسپاری یا دفن که در زبان فارسی با ریشه عربی تدفین مرتبط است و در عربی به آن تدفین گفته می‌شود به معنای سپردن پیکر بی‌جان مردگان به خاک یا سوزاندن آن‌هاست. این عمل یکی از روش‌های طبیعی برای واگذاری پیکر بی‌جان به طبیعت به شمار می‌رود و بخشی از مراسم تشییع و یادبود است. مرگ و مراسم تدفین در ایران باستان به بررسی آثار باقی‌مانده، آیین‌ها و باورهای مردم ساکن فلات ایران در ارتباط با مرگ و مردگان می‌پردازد. در دوره‌های باستان، ایرانیان گاهی جسد را با موم می‌پوشاندند و سپس آن را دفن می‌کردند، به‌ویژه در مناطق جنوبی ایران. در برخی موارد، اجساد را می‌سوزاندند که این عمل به دلیل فراوانی چوب و وجود جنگل‌ها بیشتر در نواحی جنوبی دریای مازندران و دیگر مناطق جنگلی انجام می‌شد. همچنین، گاهی اجساد را در دخمه‌هایی قرار می‌دادند تا طعمهٔ لاشخورها شوند. در برخی موارد نیز، اموات را در تابوت‌ها یا کوزه‌های سفالی دفن می‌کردند. با گسترش دین زرتشت و تبدیل آن به دین رسمی ایرانیان، سوزاندن، غرق کردن و دفن جسد به عنوان گناهی بزرگ تلقی شد. در آیین زرتشت، آتش، آب و خاک مقدس هستند و دفن جسد به معنای آلوده کردن خاک، غرق کردن آن به معنای ناپاک کردن آب و سوزاندن آن به معنای آلودگی آتش، بزرگ‌ترین معاصی به شمار می‌رود. پیروان مزدیسنا بر این باورند که باید جسد را در دسترس پرندگان و جانوران لاشه‌خور قرار داد یا آن را بر روی برج‌های خاموشی برای نابودی قرار داد.