لغت نامه دهخدا
شادیاخی. [ شادْ ] ( اِخ ) حسن بن علی بن قاسم بن عبد... شادیاخی، مکنی به ابوعلی از مردم نیشابور بود. از اسحاق بن ابراهیم حنظلی و محمدبن رافع حدیث شنید و ابوعبداﷲبن دینار و یحیی بن منصور قاضی از او روایت کرده اند. ( از انساب سمعانی ).
شادیاخی. [ شادْ ] ( اِخ ) شاه بن احمدبن عبداﷲ شادیاخی صوفی، مکنی به ابوبکر ازمردمان نیکوکار و دیندار و از مختصان به خدمت ابوالقاسم قشیری بود و از ابوحفص عمربن احمدبن مسرور و ابوالقاسم عبدالکریم بن هوازن قشیری و دیگران حدیث شنیدو ابوالحسین عبدالغافربن اسماعیل فارسی از او حدیث شنیده است. وی در ماه ربیع الاول درگذشت. ( از انساب سمعانی و لباب الانساب ).
