حسن بویه، که با لقب رکن الدوله شناخته می‌شود، یکی از شخصیت‌های برجسته و تأثیرگذار در تاریخ ایران پس از سقوط خلافت عباسی و دوران حکمرانی خاندان آل بویه بود. رکن الدوله یکی از سه برادر بنیان‌گذار سلسله آل بویه محسوب می‌شد که نفوذ سیاسی و نظامی گسترده‌ای بر سرزمین‌های مرکزی ایران، به‌ویژه ری و جبال، اعمال کرد. این شخصیت تاریخی نقشی محوری در تثبیت قدرت این سلسله شیعی در برابر سایر مدعیان منطقه‌ای و همچنین در مناسبات پیچیده با خلفای عباسی در بغداد ایفا نمود. نام او همواره با فصل مهمی از تاریخ ایران مقارن است که طی آن، ایرانیان توانستند تحت سیطره فرمانروایان محلی، بار دیگر ساختارهای قدرت منطقه‌ای خود را بازیابند.
دوران حکومت حسن بویه به دلیل اهمیت استراتژیک قلمرو تحت فرمانش در مرکز فلات ایران، محلی برای توسعه فرهنگی و سیاسی بود. وی از دربار خود در ری به عنوان پایگاهی برای مدیریت امور داخلی و تعامل با برادرانش، معزالدوله حاکم عراق و عمادالدوله حاکم فارس، بهره می‌برد. این همکاری‌های خانوادگی، چارچوب حکومتی آل بویه را شکل داد که تا حد زیادی مبتنی بر حفظ توازن قوا بین سه حوزه نفوذ اصلی بود. مطالعه منابع تاریخی مانند آثارالباقیه و مجمل التواریخ نشان می‌دهد که رکن الدوله در حفظ مرزها و مدیریت امور داخلی منطقه‌اش موفق عمل کرده و جایگاه خود را به عنوان یک امیر مقتدر تثبیت نموده است.
