انگلوساکسن

باستان شناسان در قرن‌های ۱۹ و ۲۰ به بررسی، کشف و مطالعه قایق‌های سلسله‌های میانی مصر، حفاری قسمتی از یک کشتی رومی در شهر بندر مارسی، کشتی‌های تدفینی انگلوساکسن‌ها مربوط به قرن ۱۱در سوتون هو انگلستان، انواع مختلف قایق‌های (شناورهای) مربوط به عصر برنز و سراسر دوره رومی بریتانیا، کشتی‌های وایکینگ در منطقه اسکاندیناوی و قایق‌های تنه درختی از میان تهی در سراسر جهان پرداختند. این مثال‌ها جزء اولین قدم‌ها محسوب نمی‌شوند بلکه قبل از اختراع اسکوبا باستان شناسان غیر حرفه‌ای تلاش‌های در جهت بررسی کشتی‌های مغروق به عمل آوردند. آن‌ها در محدوده تاریخی قرن ۱۵ میلادی با استفاده از تکنیک حبس نفس بر روی دو سایت کشتی مغروق رومی در دریاچه نمی ایتالیا غواصی کردند و پیرو همین قرن برای اولین بار با استفاده از کلاه خودهای غواصی تغذیه از سطح بر روی همان سایت کشتی مغروق غواصی کردند، در قرن‌های ۱۶ و ۱۷ نیز از زنگ غواصی برای بررسی سایت‌های مغروق در ایتالیا، سوئد و دریای کارائیب استفاده شد، در قرن‌های ۱۸و۱۹ نیز کوشش‌هایی توسط غواصان تغذیه از سطح برای کشف و نجات بخشی سایت مغروق قدیمی در انگلستان صورت گرفت (ادیبی & شیرزاده، ۱۳۹۲).