استعمال لغوی به معنای به‌کارگیری یک کلمه در معنای اصلی و حقیقی آن است، یعنی همان معنایی که در قاموس زبان و نزد اهل زبان (لسان) متداول و پذیرفته شده است. وقتی کلمه‌ای را دقیقاً مطابق معنای اصلی و ثبت شده در فرهنگ لغت یا نزد زبان‌شناسان به کار می‌بریم، به این استفاده «استعمال لغوی» گفته می‌شود. در این نوع استعمال، معنا به صورت واضح، مستقیم و بدون هیچ گونه انتقال معنایی یا استعاره‌ای به کار می‌رود. به طور کلی، استعمال لغوی یعنی استفاده از کلمه در معنای واقعی، اصلی و رسمی آن، بدون هیچ گونه انحراف، استعاره یا کنایه.
استعمال لغوی
دانشنامه اسلامی
[ویکی فقه] استعمال لغوی به بکار گیری لفظ در معنای لغوی اطلاق می شود.
به کار گرفتن لفظ در لسان اهل لغت به قصد افاده معنای لغوی، استعمال لغوی نام دارد، مانند: استعمال لفظ «دابّه» در هر چیزی که دارای حیات و حرکت باشد، و یا استعمال لفظ «اسد» در معنای حیوان درنده خاص.
عناوین مرتبط
۱. ↑ اسنوی، عبد الرحیم بن حسن، التمهید فی تخریج الفروع علی الاصول، ص۲۳۳. ۲. ↑ حلی، حسن بن یوسف، مبادی الوصول الی علم الاصول، ص۷۱.
جملاتی از کلمه استعمال لغوی
در انگلیسی محاوره‌ای کلمه آریایی، در مطابقت با تحریف واژه در آلمان نازی، به افرادی گفته می‌شود که موهای بور و چشمان آبی دارند. این گونه از کاربرد واژگان آریایی در اواخر سده نوزدهم و اوایل سده بیستم گسترش یافت. مثالی از کتاب‌های پر فروشی که این‌گونه استعمال لغوی را جا انداختند، «طرحی از تاریخ» (The Outline of History) نوشته ولز است.
