در زبان عربی دارای معانی متعددی است که در منابع معتبر لغوی همچون منتهی الارب، اقرب الموارد و ناظم الاطباء به تفصیل شرح داده شده‌است. این واژه به‌صورت جمع شاعر به‌کار می‌رود و در کاربرد رایج فارسی‌زبانان نیز با تلفظ شعرا مورد استفاده قرار می‌گیرد. از جنبهٔ صفتی، شعراء به صورت مؤنث اشعر به کار می‌رود و بر موجود مؤنث درشت‌هیکل و نازیبا، همچون شتر یا دیگر حیوانات، دلالت دارد. همچنین این واژه در معانی دیگری همچون پوستین، جماعت انبوه، درخت فراوان، موی ناحیهٔ عانه، و نیز نوعی مگس آبی یا سرخ رنگ که بر چهارپایان می‌نشیند، به کار رفته‌است.
علاوه بر این، شعراء برای اشاره به زمین پُردرخت، چمنزار پرگیاه، نوعی ریگستان روینده، نوعی درخت شوره‌زی و نیز نوعی شفتالو کاربرد دارد. در عبارت جئت بها شعراء به معنای سخن نادرست و ناصواب استفاده میشود و همچنین در وصف گوسفند پُرمو و نیز در ترکیب داهیة شعراء به مفهوم بلای سهمگین از سوی انسان یا حیوان به کار رفته‌است.