لغت نامه دهخدا
شزو. [ ش ُ ] ( ص ) به لغت زند، گناهکار و بزهکار و عاصی. ( ناظم الاطباء ).
شزو. [ ش َزْوْ ] ( ع مص ) بلند گردیدن. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).
شزو. [ ش ُ ] ( ص ) به لغت زند، گناهکار و بزهکار و عاصی. ( ناظم الاطباء ).
شزو. [ ش َزْوْ ] ( ع مص ) بلند گردیدن. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).
💡 این سحابی، که یک منطقه اچ دو در صورت فلکی صورت فلکی قوس است؛ توسط ژان فیلیپ دو شزو در سال ۱۷۴۵ دیده شد.
💡 دنبالهدار سی/۱۷۴۳ ایکس۱ در ۲۹ نوامبر ۱۷۴۳ در شهر هلندی میدلبورخ توسط یان د مونک کشف شدو در ۹ دسامبر ۱۷۴۳ بهطور مستقل توسط کلینکنبرگ در هارلم و توسط شزو در رصدخانه لوزان در ۱۳ دسامبر مشاهده شد. به گفتهٔ شزو آن جرم فاقد دم و شبیه یک ستارهٔ سحابی در مرتبه بزرگی سوم بهنظر میرسیدهاست. او اندازهٔ پهنهٔ کما را پنج دقیقه اندازهگیری کرد.