در متون کهن و منابع ریشه‌شناختی فارسی، واژه‌ی شدادی به صورت صفت نسبی به کار رفته و به شداد بن اوس منسوب است. این انتساب بر اساس کتاب معروف الأنساب اثر سمعانی ثبت شده و نشان‌دهنده‌ی پیوندی قومی یا قبیله‌ای است. همچنین، این واژه به صورت اسم خاص نیز به کار می‌رود که در این صورت اشاره به دودمانی تاریخی با عنوان شدادیان دارد. خاندان شدادیان از خاندان‌های کردتبار بودند که بین سده‌های چهارم تا ششم هجری قمری در مناطق قفقاز و ارمنستان حکمرانی می‌کردند. بنابراین، در کاربرد امروزی، شدادی می‌تواند هم به عنوان یک صفت نسبی تاریخی و هم به عنوان نام یک خاندان حکومت‌گر مورد توجه قرار گیرد. ارجاع به منبع معتبری مانند انساب سمعانی بر اعتبار و دقت این مفهوم در مطالعات تاریخی و نسب‌شناسی می‌افزاید.
شدادی
لغت نامه دهخدا
شدادی. [ ش َدْ دا ] ( اِخ ) رجوع به شدادیان شود.
فرهنگ فارسی
جمله سازی با شدادی
بسی اسب را دم بریدند و گوش ز شدادیان خاست بانگ و خروش
همه عادی از تخم شدادیان نشستند بر اسب آن عادیان
چه دیدی تو از داور آسمان که گشتی ز شدادیان بدگمان