شبانگه

بدان زلازل هیبت که در شبانگه عمر کند زمستی غفلت نفوس را هوشیار

ز بانگ زیر و بم مقریان بد آواز به خویش عیش شبانگه حرام باید کرد

هر شبانگه پر و هر صبح تهی است خواجه چنین باشد این خوان چکنم؟

شبانگه که صد رنگ بیند بکار براید به صد دست چون نوبهار

اگر هستی تو چون خورشید والا شبانگه هم فرود آیی ز بالا

شبانگه که گردون پرند سیاه بپوشند و بیرون شد از پرده ماه