سنگ سودا

چنان آمد صف کفار در جوش که بت چون سنگ سودا شد زره پوش

از دل دیوانهٔ ما مجلس‌آرایی مخواه سنگ سودا سوخت اما قابل مینا نشد

خویشتن را از درشتی‌ها سراسر ساختن پایمان هرکسی چون سنگ سودا تا به کی؟!

هجوم‌گریه برد از جا دل دیوانهٔ ما را به آب از سنگ سودا محو شد تمکین خارایی

کوهکن افشرد هرگه دامن مژگان خویش بیستون را آب همچون سنگ سودا برگرفت

ز پای راهروان تو تا قیامت ماند نشان آبله بر روی، سنگ سودا را