دل کوری

لغت نامه دهخدا

دل کوری. [ دِ ] ( حامص مرکب ) دل کور بودن. سیاه دلی. بی بصیرتی. کوردلی:
ز دل کوری به کار دل فروماند
در آن محنت چو خر در گل فروماند.نظامی.رجوع به دل کور شود.

فرهنگ فارسی

دل کور بودن. سیاه دلی.

جمله سازی با دل کوری

هیچ طاعت در جهان آن روشنی ندهد تو را چونک بهر دیده دل کوری ابدان صیام
بر رخ غیر ببندیم در خلوت دل کوری مدعیان بادهٔ اسرار زنیم
فارغ از مرگ و ایمن از گوری من چه گویم ترا به دل کوری
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
تعمیم
تعمیم
دپارتمان
دپارتمان
شهرت
شهرت
عضو
عضو