دل خیره

چو رنگین رخ تاجور تیره شد ازان درد بهرام دل خیره شد

همیشه بینی او را ز فکرهای دقیق دماغ تیره و دل خیره و روان افگار

من که چون خوض کنم درسخن مخلوقی خاطرم تیره و دل خیره وحیران گردد

ببد دایه دل خیره آمد دوان سخن راند با دختر از پهلوان

چو دانست برزو که شب تیره شد نگهبان ز مستی به دل خیره شد