خورشید طلعت

غافل ای خورشید طلعت از سیه روزان مشو چون زخط صبح بناگوش تو خواهد شام شد

امید لطف ز خورشید طلعتی است مرا که آب زندگی آتش ز خوی او دارد

خورشید طلعت تو ناگه فکنده عکسی اجسام خیره گشته ارواح حال کرده

فریاد کز نظاره خورشید طلعتان خواهد رساند خانه دل را به آب چشم

ز نور جبهه او چشم عالم روشنی دارد چراغ عالمی روشن ازان خورشید طلعت کن

بپوش دیده ز خورشید طلعتان که مرا نشد ز دیدنشان غیر چشم تر حاصل