حیاه

آنکه ز نطفه آفرید سرو قدان دلفریب کرد ز چشمهٔ حیاه آب روان، روان توئی

گشته درون سینه‌ام نخل امید جا بجا کرده روان زهر سخن آب حیاه جو بجو

سپرده خاک جناب تو گرد نان بر دوش کشیده گرد بساط تو گرد نان به حیاه

تا همت اختلاف خلق نماند زین موافق نموده جز به حیاه

روح بخشی کو دهد هر دم حیاه تازهٔ دم بدم جان بخشد و ما در رهش قربان کنیم

ایمان ما و قوت اسلام و دین ما از ما جدا مکن بجدا گشتن حیاه