جای عذر

جای عذر است چرا خنده به رندان نکنند زاهد صومعه را کاین همه خندند به ریش

ادب چه چاره کند چون فضول افتد به جای عذر دل آورده‌ام قبول افتد

جای عذر است چگویم بتو ای ناصح پیر که نداری جز از عشوۀ شیرین پسران

نی نی چه جای عذر و عتابست و آشتی رفتی چنانکه باز نیابم نشان تو