بیرون نشین

لغت نامه دهخدا

بیرون نشین. [ رون ْ، ن ِ ] ( نف مرکب ) که در خارج بنشیند. که در درون و متن نباشد. از باطن به ظاهر آینده:
رنگ درونی شده بیرون نشین
گفته قضا کان َ من الکافرین.نظامی.

فرهنگ فارسی

که در خارج بنشیند٠ که در درون و متن نباشد ٠ از باطن به ظاهر آینده ٠

جمله سازی با بیرون نشین

کنار عرصهٔ سامان تماشا بیشتر دارد ز باغ رنگ و بو بیرون نشین و سیر گلها کن
یک نفس بیرون نشین تا برتو افتد نوراو میوه چون در سایه باشد دیر شیرین می شود
رنگ درونی شده بیرون نشین گفته قضا «کان من الکافرین»
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فوت جاب یعنی چه؟
فوت جاب یعنی چه؟
خویشان یعنی چه؟
خویشان یعنی چه؟
فال امروز
فال امروز