برگت در ساده‌ترین معنای لغوی، ترکیب «برگ + ت» است و به‌معنای «برگ تو» می‌آید. در زبان شعر، این تعبیر به‌صورت استعاری برای اشاره به دارایی، شکوفایی، و گاه جوانی و توانایی فرد استفاده می‌شود و نمادی از توان و هستی آدمی آمده است.
معنای دیگر این کلمه در حوزه گیاه‌شناسی است. این واژه در برخی منابع به نام درخت «انجیر معابد» اطلاق می‌شود. این گیاه از تیره توت بوده و در مناطق گرمسیری رشد می‌کند. برگ‌های پهن و گسترده آن، سبب توجه ویژه در فرهنگ‌ها و آیین‌های گوناگون شده و جایگاه نمادین یافته است.
در نتیجه، برگت هم می‌تواند در معنای شاعرانه‌اش به نشانه دارایی، شکوفایی و هستی فرد تعبیر شود، و هم در معنای گیاهشناختی به نام خاص یک درخت بازگردد. این دو کاربرد در ظاهر جدا از هم‌اند، اما هر دو ریشه در پیوند با مفهوم برگ و رویش دارند.